SOCIAL MEDIA

Chłodne powitanie po wielkim locie 🌊 Choć pobił rekord świata wykonując najdłuższy lot nad Atlantykiem, po wylądowaniu na brazylijskim lotnisku Maceió, czekało go raczej chłodne przyjęcie. Dopiero później wieść o jego wyczynie Stanisława Skarżyńskiego okrążyła nie tylko Polskę, ale też świat, dając mu międzynarodową sławę. Pilot wystartował samolotem RWD-5bis z zachodniego brzegu Afryki dokładnie 7 maja 1933 roku. Tylko lot nad Atlantykiem trwał 17 godzin i 15 minut, a całkowita podróż 20 godzin i 30 minut. Jakie było zdziwienie lotnika, gdy podczas lądowania 8 maja na lotnisku w Brazylii… nikt na niego nie czekał. - Kiedy wysiadłem z maszyny na pustem i sennem lotnisku w Maceió, czułem się zupełnie dobrze. Tyle tylko, że po dwudziestu i pół godzinach lotu odzwyczaiłem się trochę od ziemi i idąc, zacząłem się kołysać, jak marynarz (...). Wkrótce podeszła do mnie żona szefa lotniska z kierownikiem radjostacji, przyglądając się z zaciekawieniem malutkiemu samolotowi - wspominał pierwsze chwile po wylądowaniu Skarżyński. - A skąd pan leci? - usłyszał pytanie od kierownika radiostacji. - Ostatni start z St. Louis du Senegal - odpowiedział pilot. Ta odpowiedź nie zrobiła podobno wrażenia na brazylijskim kierowniku, który spojrzał nieufnie na maszynę, wzruszył ramionami i oddalił się do swojej stacji. Dopiero po chwili, po sprawdzeniu depeszy zorientował się, że polski pilot mówi prawdę i wrócił do niego podekscytowany tym dokonaniem. Stanisław Skarżyński jeszcze jakiś czas spędził w Ameryce Południowej, w której odbył tournee i odwiedzał Polonie, które hucznie witały polskiego bohatera. To była jednak zaledwie namiastka tego, co czekała na pilota po powrocie do Polski. --- Fot. Lot kapitana Stanisława Skarżyńskiego przez południowy Atlantyk, 1933 r. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny - Archiwum Ilustracji, Źródło: NAC

Człowiek, który uzależnił Amerykę 💊 Kiedy 7 maja 1908 roku w Abbazji (podówczas włoskim miasteczku, obecnie to Opatija w Chorwacji) polskiemu farmaceucie Michałowi Abrahamowi Sternbachowi urodził się syn, nazwany Leonem Henrykiem na cześć brata szczęśliwego ojca, nikt nie przypuszczał, jak bardzo nowonarodzone dziecię miało w przyszłości wpłynąć na losy milionów ludzi. W 1926 roku Leon przyjechał do Krakowa i nie tylko rozpoczął pracę w aptece prowadzonej przez ojca, ale też dostał się na studia na Oddziale Farmaceutycznym Uniwersytet Jagielloński. Kraków przypadł mu do gustu, podobnie jak uczelnia i praca naukowa - w 1929 roku uzyskał tytuł magistra farmacji, po czym rozpoczął studia chemiczne, których zwieńczeniem był tytuł doktora uzyskany w 1931 roku. Potem Sternbach z powodzeniem prowadził działalność naukową na UJ. Niestety w 1936 roku musiał pożegnać się z pracą - uczelnia redukowała etaty. W 1937 roku wyjechał na stypendium do Wiednia a potem do Zurychu, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. W czerwcu 1940 roku Sternbach rozpoczął najdłuższą przygodę swojego życia - pracę w koncernie Hoffman-La Roche, w której pracował ponad 60 lat! W 1941 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie w laboratorium Le Roche w Nutley w Jersey pod koniec lat 50. miał dokonać najważniejszego odkrycia swojego zawodowego życia: diazepamu. Diazepam, o wzorze sumarycznym C16H13ClN2O, trafił na sklepowe półki w 1963 roku pod nazwą handlową valium, a w Polsce - relanium. Valium przez długie lata był uznawany za "cudowną pigułkę", która uspokajała skołatane nerwy i koiła lęki. Do początku lat 80. był to najchętniej przepisywany lek na receptę w Stanach Zjednoczonych, a do roku 1978 połknięto w Ameryce 2,3 miliarda tabletek Valium! Niestety, lek był uzależniający i to na wielką skalę, a Stany zmagały się z falą uzależnień farmakologicznych. Sam Sternbach jednak, pomimo krytyki Valium, wskazywał na plusy z sensownego, uważnego stosowania leku - uratowane małżeństwa, samobójstwa, do których nie doszło... Wniosek jest jeden - cudownej tabletki, która leczy duszę bez skutków ubocznych, po prostu nie ma. _______ prof. Leon Sternbach z modelem cząsteczki w rękach.